Michael Buthe
Michael Buthe geldt als een belangrijke figuur binnen de Europese avant-garde tussen de jaren ’60 en ’80. Hij maakte furore met zijn grootschalige, ruimtevullende installaties waarin hij westerse, oosterse en Afrikaanse culturen met elkaar vermengde. In een dialectische spanning tussen ongeremde, improvisatorische excessen en nauwkeurig uitgekiende poëzie creëerde Buthe tekeningen, schilderijen, assemblages en collages, (dag)boeken, films, foto’s en werken in textiel die op allerlei manieren gecombineerd werden. Gedreven door een associatieve intuïtie voor archetypische vormen, symbolen en kleuren maar ook vergankelijke, vaak natuurlijke materialen bouwde deze kunstenaar een eigen universum. Buthe pendelde zijn hele leven tussen onder meer Keulen, Iran en Marokko. Deze exotische culturen hadden een fundamentele impact op zijn installaties, die vanaf de jaren ’70 ook in omvang bleven groeien. Alsof het zijn eigen atelier was, bouwde Buthe hele ruimtes om tot een complexe environment waarin rituele handelingen en magische mythes met elkaar versmolten.
Na zijn studies bij onder meer Arnold Bode in Kassel volgde Buthe een masterclass bij Joseph Beuys in Düsseldorf. Via Beuys kwam hij wellicht in contact met Harald Szeemann die hem uitnodigde voor zijn legendarische tentoonstelling When Attitudes Become Form (1969) in de Kunsthalle Bern, waar Buthe schilderijen toonde die tot sculptuur werden getransformeerd door het canvas veelvuldig te versnijden en de structuur van het houten raamwerk zichtbaar te maken. In datzelfde jaar was het werk van Buthe ook opgenomen in Wim Beerens net zo baanbrekende maar minder gekende tentoonstelling Op losse schroeven: situaties en cryptostructuren in het Stedelijk Museum in Amsterdam. Daarna volgde een intens tentoonstellingsparcours met onder meer deelnames aan niet minder dan vier Documenta-edities (1972, 1977, 1982 en 1992).
