Cinthia Marcelle
Fence Mirage (MDD version)
De Braziliaanse kunstenares Cinthia Marcelle (1974, Belo Horizonte) staat bekend om haar krachtige installaties die maatschappelijke structuren bevragen. Ze vertrekt in haar werk vaak vanuit de spanningen tussen stad en natuur, rijk en arm, binnen en buiten, en werkt met minimale ingrepen en eenvoudige materialen die lokaal beschikbaar zijn. Haar installaties sluiten nauw aan bij de plek waar ze getoond worden, en ook haar eigen eerdere werk vormt daarbij een bron: ze keert regelmatig terug naar bestaande projecten die ze in nieuwe vormen laat evolueren.
In Fence Mirage – MDD Version laat Cinthia Marcelle ons stilstaan bij de betekenis van grenzen – letterlijk en figuurlijk. De installatie lijkt op het eerste gezicht eenvoudig, maar roept vragen op: zijn de elementen van de installatie onlangs weggenomen van een grens? Zullen ze opnieuw geplaatst worden, en zo ja, waar en door wie? Markeren ze nu een vrije zone? De installatie maakt voelbaar hoe binnen- en buitenruimtes in elkaar overlopen, en stelt vragen over wie ergens wel of niet thuishoort. Marcelle verbindt lokale materialen en contexten met bredere maatschappelijke thema’s zoals eigendom, macht, toegang en uitsluiting.
Fence Mirage – MDD Version is een verderzetting van een eerder werk (Fence Mirage, 2005), en weerspiegelt haar groei als kunstenaar: van subtiele, kleinschalige ingrepen tot monumentale gebaren. Toch blijft haar aanpak consistent – met minimale middelen weet ze complexe vragen op te roepen die zowel lokaal als globaal resoneren. Marcelle’s werk is geworteld in de realiteit van Latijns-Amerika, maar sluit naadloos aan bij actuele discussies, ook hier in België – waar gronden steeds vaker statussymbolen zijn. Fence Mirage nodigt je uit om opnieuw na te denken over hoe we ruimte gebruiken, verdelen en delen.
Cinthia Marcelle (1974, woont en werkt in São Paulo, Brazilië). Ze had overzichtstentoonstellingen in het Marta Herford Museum für Kunst (2023), MACBA (2022) en MASP (2022); solotentoonstellingen in het Wattis Institute (2018), Modern Art Oxford (2017), MoMA PS1 (2016) en Secession (2014). Ze nam deel aan de 15e Gwangju Biënnale (2024), 10e Berlijnse Biënnale (2018), 12e Sharjah Biënnale (2015), de New Museum Triennial (2012), 13e Istanbul Biënnale (2013), 29e São Paulo Biënnale (2010), 9e Biënnale van Lyon (2007) en de 9e Biënnale van Havana (2006). Ze vertegenwoordigde Brazilië in het paviljoen op de 57e Biënnale van Venetië (2017) met de installatie “Chão de Caça” en de video “Nau/Now”, samen gemaakt met Tiago Mata Machado, waarvoor ze een eervolle vermelding kreeg. Ze ontving onder andere de Future Generation Art Prize (2010), de International Prize for Performance (2006) en de Bolsa Pampulha (2003).
