Kris Martin
Op 14 januari 1506 werd in de buurt van Rome de legendarische beeldengroep der Laocoön ontdekt en opgegraven door een Italiaanse wijnboer. Het beeld stelt de Trojaanse priester en ziener Laocoön voor, samen met zijn twee zonen. Laocoön, in de Griekse mythologie een Trojaanse Apollopriester, trachtte zijn stadsgenoten ervan te weerhouden het houten paard binnen te halen. De beschermgodin der Grieken, Athena, zond toen twee slangen van gigantische afmeting die hem en zijn beide zonen verstikten. Het laat-hellenistische beeld, dat waarschijnlijk gemaakt werd rond 40 voor Christus, werd na de ontdekking geïnstalleerd in het Vaticaanse museum. Over de ontbrekende elementen van het beeld, zoals de rechterarm van Laocoön werd in de zestiende eeuw veel gediscussieerd. Een wedstrijd onder kunstenaars werd zelfs uitgeschreven om het beeld te vervolledigen door de ontbrekende elementen opnieuw te maken.
Vijfhonderd jaar na de ontdekking van het beeld, maakte Kris Marti een levensgrote replica van de Laocoöngroep, getiteld Mandi VIII. Een belangrijk detail liet hij echter achterwege: de twee slangen die de drie figuren aanvallen, zijn niet meer. Wat blijft zijn de gekwelde lichamen, de uitdrukking van angst, pijn en moedig verzet. Terwijl kunstenaars vijfhonderd jaar geleden hun kennis en verbeelding dienden te gebruiken om de ontbrekende elementen te maken, creëert Kris Martin via de verdwijntruc de vrijheid om het beeld te herinterpreteren en met nieuwe betekenis op te laden. Mandi VIII is zo niet langer verbonden aan een bepaalde tijd en anekdotische gebeurtenis, maar wordt een tijdloos monument van de verbeelding.
Een hele reeks werken, gerealiseerd sinds 2002, kregen dezelfde titel Mandi mee, een Friulaanse uitdrukking voor ‘Tot ziens’ (Friulaans is een taal die gesproken wordt in het Noordoosten van Italië). Mandi is de samentrekking van de woorden mano (hand) en dio (god), wat betekent ‘verblijf in de handen van god’. Het benadrukt de sacrale sfeer die de werken van Kris Martin genereren en die noties zoals tijd, toeval, herinnering en vluchtigheid een diepere dimensie geven.
Het werk van Kris Martin herneemt bepaalde kunsttradities uit de twintigste eeuw, zoals de readymade (een gevonden object verheffen tot kunstwerk) en de conceptuele kunst (het verheffen van een idee tot het kunstwerk zelf), en laadt ze op met ironie, poëzie, symboliek en schoonheid. Ook het samenvallen van kunstenaar en kunstwerk wordt veelvuldig verbeeld door Kris Martin, en dit aan de hand van spitsvondige zelfportretten. Een zelfgekozen pseudoniem van de kunstenaar is “Idiot”, naar het hoofdpersonage Ljev Mysjkin uit de roman De Idioot van Fjodor Dostojevski. Kris Martin vereenzelvigt zich graag met die naïeve, maar ook optimistische kunstenaar.
Voor zijn tentoonstellingsproject in het MDD brengt Kris Martin werk samen die op het eerste gezicht, qua betekenis en ontstaansproces, misschien ver uit elkaar lijken te liggen. De tentoonstelling vat echter zijn heel persoonlijke manier van denken en werken samen. Tegelijk creëert hij een poëtische sfeer door de spanning die ontstaat tussen de verschillende werken onderling.
