Jean-Jacques Gailliard
Ne Jamais Vernir

De selectie werken van Jean-Jacques Gailliard die te zien is in MDD, bestaat uit een zeer beperkte en subjectieve keuze uit zijn oeuvre en past in het kader van de reeks bescheiden tentoonstellingen rond kunstenaars die aanwezig zijn in de collectie, maar die doorgaans minder bekendheid genieten in Vlaanderen. Hierbij wenst MDD op zoek te gaan naar bepaalde intrinsieke kwaliteiten in het oeuvre van de kunstenaar.

De artistieke loopbaan van de Brusselaar Jean-Jacques Gailliard beslaat zo’n zeventig jaar. Doordat zijn vader Franz Gailliard een bekende kunstschilder is, groeit Jean-Jacques Gailliard op in een artistiek klimaat. Na een symbolistische periode in de jaren 1910 en een constructivistische periode in de jaren 1920, heeft hij een uiterst persoonlijke beeldtaal ontwikkeld die hij zijn verdere carrière trouw blijft. Hij bestempelde zijn stijl als het ‘surimpressionisme’. Hij zag zijn schilderkunst als de synthese van de materiële zon van de impressionisten en van de spirituele zon, de samensmelting van het innerlijke en het uiterlijke. Hij heeft voortdurend deze techniek beoefend van de overdruk, van de schaduwen van het verleden, van de grafische silhouetten van persoon en voorwerpen, van doorschijnende beelden, …

Hij experimenteert hierbij met abstractie zonder de figuratie ooit volledig los te laten. Doordat zowel de lijnen als de kleurvlakken op de verschillende plans op een zelfde manier gebruikt worden, ontstaat een voorstelling waarbij perspectief en verhoudingen hun betekenis verliezen ten koste van een picturale ritmiek. In zijn keuze van onderwerpen onderhoudt hij een grote diversiteit: straatscènes, portretten, stillevens, interieurs, mythologische taferelen, droombeelden, … Ook experimenteert hij voortdurend met het kleurgebruik en de verfaanbreng. Tussen thematisch of schildertechnisch erg verwante werken kunnen soms vele jaren zitten.