Picture this: Catherine Sullivan

Tis Pity She’s A Fluxus Whore

Het dubbelzinnige werk van Catherine Sullivan ontstaat uit haar gedreven engagement ten opzichte van zowel performance als ten opzichte van het bewegende beeld. Deze dubbele interesse weerspiegelt zich in haar opleiding. Ze behaalde een acteerdiploma alvorens ze haar Meestergraad in studio-kunst haalde aan het Art Center College of Design in Los Angeles. Ze maakt theaterwerk dat ze zelf schrijft, ontwerpt en regisseert, en doet beroep op zowel professionele als niet-professionele acteurs.

Het werk van Catherine Sullivan appeleert aan de loutere 'aanwezigheid’ van acteren, in elk soort van performance, gaande van minimalistische dans tot de auditie voor een Hollywoodfilm. Sullivan wil het acteren zichtbaar maken op een zodanige wijze dat het onmogelijk wordt niet te zien dat er effectief een performance plaatsgrijpt.

Het werk Tis Pity She’s a Fluxus Whore uit 2003 dat hier in Museum Dhondt-Dhaenens getoond wordt, brengt twee compleet verschillende tradities in performance naar voren ; het 17de eeuwse Jacobijnse drama en de twintigste-eeuwse acties van de Fluxus-beweging. De titel van het werk is een persiflage op Tis Pity She’s a Whore, het meest bekende theaterstuk van John Ford uit 1630, waarin de incestueuze relatie tussen broer (Giovanni) en zus (Annabella) belicht wordt. Het werk kende een zeer controversiële productie in Engeland in 1943, waarin de Directeur van het Atheneum, Everett Chick Austin, de mannelijke hoofdrol vertolkte, die stootte op heftige reacties van de toenmalige conservatieve vleugel.

Het woord Fluxus in de titel refereert aan de bekende internationale avant-gardebeweging, die in Europa en de Verenigde Staten actief was in de jaren ‘60 en ’70. Ze stond voornamelijk bekend voor haar interdisciplinaire en multimediale aanpak. Dit uitte zich meer in de organisatie van diverse evenementen met efemeer karakter, concerten, performance-acties en de uitgave van publicaties, dan in de creatie van ‘museale’ objecten of tentoonstellingen. In het kader van Catherine Sullivan’s werk, is voornamelijk de Fluxus-presentatie op het Festival of New Art in Aachen, Duitsland in 1964, relevant. De twaalf kunstenaars die daar toen performden kregen immers te maken met zeer agressieve, zelfs fysieke reacties van het publiek.

Het programma van de Fluxus-actie in 1964 was zeer miniem gedocumenteerd. Catherine Sullivan deed voor de productie van haar werk zeer intensieve research – interviews met betrokkenen o.a. - naar deze acties en hun vijandige respons door het publiek. Ze koos ervoor om te focussen op het werk van 8 van de 12 toen deelnemende kunstenaars : Ben Vautier, Bazon Brock, Ludwig Gosewitz, Eric Andersen, Arthur Koepke, Robert Filiou, Wolf Vostell en Joseph Beuys. Terzelfdertijd deed ze ook aan intensieve research naar de performance-activiteiten door de eeuwen heen in het Wadsworth Atheneum, waar in 1943 de controversiële Ford-productie doorging.

Catherine Sullivans interesse in het zoeken naar zulke historische bronnen, wordt eveneens bevestigd door de wijze van verfilming zelf. Beide performancevideo’s van Tis Pity She’s a Fluxus Whore werden immers opgenomen in de respectievelijke theaters waarin de ‘originele’ performances plaatsvonden, het Audimax in Aachen en het Avery Memorial Theatre in Hartford. Het is echter niet Sullivans bedoeling om hiermee deze performances te reconstrueren, wel om twee compleet verschillende stijlen van performance in twee compleet verschillende‘producties, te integreren in één volledig nieuw werk.

Het uiteindelijke resultaat is een dubbele projectie op twee tv-schermen die dezelfde acties in contrasterende stijlen weergeven. Op de voice-over zijn twee stemmen te horen, een vrouwelijke met een afgemeten Brits accent, en een mannelijke met een Duits accent, die respectievelijk dialogen uit Ford’s toneelstuk en de Fluxus-conversaties uitspreken. Op deze weergavewijze, ‘frustreert’ Catherine Sullivan beide bronnen. Niet enkel de loutere narratieve structuur, eigen aan het Jacobijnse theater, wordt verstoord, maar ook de Fluxus-geest, die zich sterk verzette tegen een al te stijlmatige interpretatie van kunst in het algemeen, en de Fluxus-acties zelf in het bijzonder.