Sophie Ristelhueber

De Franse kunstenaar Sophie Ristelhueber gebruikt het medium fotografie om een onderzoek naar onze realiteit uit te voeren, dat volledig verschilt van de bedoelingen van persfotografen of reportagemakers. Ze verwierf bekendheid vanaf de jaren 1980 met fotoreeksen die ze onder andere maakte in het door oorlog geteisterde Beiroet (1982—1984) en het door een aardbeving getroffen Armenië (1989). Haar foto’s groepeert ze onder de gemeenschappelijke titel Details of the World. Ze tonen sporen of littekens die zijn aangebracht door de mens in de natuur, of die de natuur heeft aangebracht op het werk van de mens. De foto’s stellen vernielde gebouwen of wegen voor, maar ook grenslijnen, spoorvormingen in de natuur, elektriciteits- of communicatiepalen die zijn opgetrokken in een maagdelijk landschap, en kraters gevormd door bomexplosies.

Voor haar tentoonstellingsproject in Museum Dhondt-Dhaenens heeft ze ervoor gekozen om drie beelden te hernemen uit haar reeks Every One (1994). Het zijn foto’s van lichamen die gehavend zijn door littekens. Deze reeks ontstond na een reis die ze maakte in 1991 doorheen het voormalige Joegoslavië, op een moment dat de oorlog daar net uitbrak tussen de Serviërs en de Kroaten. Door de gedetailleerde aftasting van het huidoppervlak via de lens worden de lichamen denkbeeldige landschappen die opnieuw getekend zijn door een verwonding veroorzaakt door de mens. Het litteken is het resultaat van de heling na de wonde en wordt zo niet alleen een symbool van lijden, maar ook een hommage aan de weerstand tegenover geweld.

Bij het tentoonstellen van haar werk kiest Sophie Ristelhueber resoluut voor een fysieke beleving van haar beelden. De schaal van de foto’s is aangepast aan de tentoonstellingsruimte, en doordat de foto’s als behangpapier op de muur zijn geplakt, hebben ze geen objectmatig karakter meer maar worden ze één met de ruimte. De verticale beelden worden onderbroken door de vensters die uitzicht bieden op de tuin van het museum, een stuk natuur dat evenzeer onderhevig is aan de drang van de mens om af te grenzen en toe te eigenen. Het geluid van een rits dat weergalmt, versterkt de bevreemdende en pijnlijk aanvoelende sfeer in de ruimte.

In de videoruimte (patiozaal) wordt ook de film Fatigues (2009) van Sophie Ristelhueber afgespeeld, een verkenning van de fysieke aanwezigheid van haar beelden in ruimtes.