29 maart 1996, 1996

Het werk van Filip Francis onderzoekt de perceptuele grenzen van het menselijk oog en stelt ze haast dramatisch 'tentoon' via picturale middelen op een drager. De op het eerste gezicht stuntelige ‘schriftuur’ van Filip Francis is te beschouwen als één grote metafoor voor het tekortschieten van onze blik op de wereld. Francis fixeert zijn waarneming op een vooraf bepaald punt op of naast het grondvlak en tart vervolgens op een progressieve manier de parallellen tussen het waargenomene en de motorische beperktheid die resulteert in een stuntelig ‘uitwaaien’ van een lijn of een vlak. Francis belicht de andere extreme kant van het schilderen door zich alleen te laten leiden door de waarneembare grenzen van zijn gezichtsveld.

Francis gebruikt in zijn schilderijen onvermengde groene en rode vinylverf die de eigenschap heeft helder en tegelijkertijd mat te zijn. Deze complementaire kleuren hebben een directe werking op het netvlies van de toeschouwer: zij onderstrepen de eigenschappen van de lijnen, namelijk het samenspel van wat waargenomen wordt, de motoriek van het schilderen en de specifieke gevoeligheid van de kunstenaar.