Zonnegloed, 1905

Soms vat Emile Claus de davering van het licht samen in het beeld van de zon die als in een explosie van vuur de hemel in brand zet. Het kleine doek Zonnegloed is het treffend, dynamisch voorbeeld van zo'n natuurverschijnsel. Het licht is nu niet geschilderd als een glijdende, ongrijpbare adem, maar als een vaste substantie die zich vangen laat. Het onbevattelijke, dienende licht dat alles kleur en leven geeft, wordt autonoom en tastbaar als een kolkende massa. De Engelse meester van de romantiek, William Turner, lijkt het Claus te hebben voorgedaan. Ook wekt het werk de herinnering op aan de expressieve stijl van Vincent Van Gogh. In eigen land maakt James Ensor van zijn zongezichten meestal hallucinerende visioenen. Later schildert Permeke tijdens zijn ballingschap in Devonshire vergelijkbare lyrische composities waarin alles deel heeft aan de uitgelaten stralende natuur.

P.B.

• Dit werk maakt deel uit van de kerncollectie van het museum. Het maakt deel uit van de inventarislijst van de schenking door Jules en Irma Dhondt-Dhaenens die werd samengesteld tijdens de raad van bestuur op 03.06.1967.