Anouk De Clercq
Echo
Anouk De Clercq liet zich de laatste jaren sterk opmerken dankzij een aantal animatiefilms waarbij ze op zoek gaat naar de ideale combinatie van inhoud, techniek en formele esthetiek. Door te spelen met tempo, sfeer, compositie en perspectief slaagt ze erin om steeds opnieuw zeer verrassende visuele ervaringen te creëren. Voor elk werk herdenkt ze haar beeldtaal, maar tegelijk resoneren de werken op de één of andere manier in elkaar.
Het werk van Anouk De Clercq wordt gerealiseerd aan de hand van computerprogramma’s. Door de voortdurende evolutie van de informatica worden steeds nieuwe en betere mogelijkheden gecreëerd bij het maken van animatiefilms. Toch is het opmerkelijk dat, in tegenstelling tot veel tijdgenoten die digitale technieken gebruiken, de beeldtaal van Anouk De Clercq blijft functioneren, ook jaren na de realisatie ervan. Die tijdloosheid verkrijgt ze onder meer doordat het werk voor de toeschouwer altijd zeer toegankelijk blijft en het je zonder problemen meevoert in een wereld die het herkenbare en het onbekende combineert.
Essentieel voor haar is de samenwerking met kunstenaars uit diverse andere disciplines, zoals componisten van digitale muziek, architecten en beeldende kunstenaars. Door die samenwerking word je als kunstenaar verplicht om andere impulsen te verwerken, waardoor het werk alleen maar rijker en meer gelaagd kan worden.
In 2005 toonde Anouk De Clercq in het MDD nog de film Building (2003). Voor dit werk vertrok ze van een heel concreet 3D-model van het nieuwe Concertgebouw in Brugge. Uit dit model werden muren weggehaald om meer bewegingsvrijheid te creëren. Wat er overblijft, zijn juist de minst dragende onderdelen: de openingen waardoor het licht binnenvalt. De ritmiek in het gebouw van Robbrecht en Daem wordt overgenomen in de beeldmontage door het licht dat constant verglijdt, maar ook door de muziek van Anton Aeki, die een fundamenteel onderdeel vormt van Building.
Voor haar huidige project in het MDD creëerde Anouk De Clercq Echo, een voortzetting van het onderzoek dat ze in Building en Pang startte: respectievelijk het infiltreren en transformeren van een bestaande ruimte en het ruimtelijk vertalen van een mentaal proces. Ze werkte hiervoor opnieuw samen met geluidskunstenaar Anton Aeki.
Anouk De Clercq maakt gebruik van de elementen van de museumruimte om haar werk als een soort echo of weerklank te laten functioneren in die zelfde ruimte. Het tweedimensionale projectievlak wordt een toegang tot een nieuwe mentale ruimte. Haar werk wordt zo een landschap dat de toeschouwer fysiek en mentaal vervoert.
