Robert Kusmirowski
P.A.P.O.P.

De Poolse kunstenaar Robert Kusmirowski maakt objecten, documenten en ‘gebeurtenissen’, die onze relatie met de geschiedenis vertroebelen.

Voor zijn sculpturen en ruimtevullende installaties gebruikt Robert Kusmirowski allerlei materiaal, zoals karton, gips, hout en rommel, als basis. Zo creëert hij een realiteit waarin alle elementen een ‘trompe l’oeil’-karakter hebben. Hij maakt als het ware de (fictieve) geschiedenis en de iconografie van een bepaalde gebeurtenis, een plek of een periode. Hij is een meester-vervalser in het maken van kopieën die evengoed als originelen kunnen circuleren. Door alles nauwgezet te kopiëren en te reproduceren wijst hij zowel op het aspect tijd, op de authenticiteit van de dingen en op zijn herkomst. Onze westerse blik interpreteert het werk als een nostalgische herroepen van een wereld uit vervlogen tijden die nooit het onze was. De betekenis van de politieke en sociale geschiedenis van zijn land wordt echter op een heel persoonlijke, jongensachtige manier geïnterpreteerd. Als kind al gebruikte hij zijn verbeelding om dingen te ontdekken of te creëren met allerlei gevonden materiaal. Het werk dat hij nu als kunstenaar maakt, kan gezien worden als een perfectionistische voortzetting van die magische verbeeldingskracht.

Voor zijn project in MDD creëert Robert Kusmirowski het P.A.P.O.P (Pokój Analizy Postępu Odbioru Pracy), oftewel de Kamer van Analyse van de Vooruitgang van de Receptie van het Kunstwerk. De bezoekers van de tentoonstelling hebben de mogelijkheid om het onderzoeksproject van analytici te bekijken. Dit werk wordt gewoonlijk niet publiekelijk gemaakt om het niet te verstoren. De sfeer die de hele installatie bepaalt, brengt de vooruitgangsgedachte van de vroegere Oostblok-regimes in herinnering, het romantisch idee om een betere plek te creëren voor de mensheid. Tegelijk wordt het puin van het vooruitgangsdenken ook mee in het project opgenomen.

In de patio van het museum is een wereld gecreëerd waarbij het lijkt alsof een atoomramp er het leven onmogelijk heeft gemaakt. De toeschouwer, die integraal deel gaat uitmaken van de installatie, kan zelf mee het narratieve verhaal invullen. Het wordt onduidelijk welke apparaten authentiek zijn, welke kopieën zijn en welke volledig ontsproten zijn aan de fantasie van de kunstenaar. Het werk wordt zo een intense ervaring waarbij schijn en authenticiteit niet meer te onderscheiden zijn.