Picture this: Dolores Bouckaert

Black Nights / Blue Words

De artistieke veelzijdigheid van Dolores Bouckaert vertaalt zich onder meer in video, theater, performance, fotografie, environments, … Thema's zoals schoonheid, intimiteit, pijn, melancholie en eenzaamheid verstrengelen zich als rode draden doorheen haar werk. Hierbij blijft ze de scheidingslijnen tussen beeldende kunst en theater/film opzoeken.

Dolores Bouckaert is reeds geruime tijd bezig aan haar project Black Nights / Blue Words, waarvan er al een aantal zeer diverse presentatievoorstellen waren (in Vooruit Gent en Jan Dhaese Gallery Gent). Black Nights / Blue Words gaat over het verlangen om tot een intieme kennis van de ander te komen. Ze vroeg aan vijf mannen om zich te laten opsluiten in een kamer gedurende één lange nacht. Ze werden elk gedurende 12 uur vanuit twee vaste camerastandpunten gefilmd. Eén camera gaf een totaalbeeld van de kamer, de tweede camera filmde (van bovenuit) het bed. Geluid werd geregistreerd aan de hand van vier verschillende opnamemicro’s. In die 12 uur kregen de mannen haar niet te zien, maar ze zat wel in de kamer ernaast naar hen te kijken via beeldmonitoren. Een persoonlijk briefje voor elke man diende als introductie voor hun éénzame nacht. Verder lagen persoonlijke objecten verspreid in de kamer. De verhouding van de kunstenaar tot de vijf mannen is zeer divers, maar ze nemen elk op hun manier een bijzondere plaats in haar vrienden- en kennissenkring. Dolores Bouckaert interesseerde zich voor de manier waarop ze zouden omgaan met die beslotenheid: hoe ze zich in het vertrek bewegen, hoe ze zich trachten toe te leggen op hun normale bezigheden, hoe ze rust proberen te vinden en zich uiteindelijk overgeven aan de slaap. Het hart speelt een belangrijke rol binnen het project. Voor elke man maakte Dolores Bouckaert een terracotta sculptuur van een hart. Wanneer de mannen sliepen, legde ze telkens haar hart op een betekenisvolle plek. Het was een teken van haar erkentelijkheid, een metafoor ook voor wat hen verbindt.

Voor de presentatie van haar project in het MDD ontwierp Dolores Bouckaert vijf verschillende kabinetten (voor elke man één). Uit het vele beeld- en geluidsmateriaal selecteerde ze voor elke man een lang beeldfragment die voor haar op een intense of boeiende manier de nacht van die man verbeeldt. Aan de hand van de gefilmde beelden van het bed, maakte ze een montage die in het museum verticaal geprojecteerd wordt.

De kunstenaars Ben Benaouisse en Bernard Van Eeghem waren twee van Dolores’ gasten in de kamer. Ze nodigde hen opnieuw uit, deze keer om binnen haar installatie in het MDD een ingreep te doen. Als toeschouwer word je een intieme getuige van elke nacht. Het verlangen en de fascinatie die het kijken naar de beelden oproept, overstijgt het voyeurisme aangezien je als toeschouwer aanvoelt dat het niet alleen gaat om wat je ziet maar nog meer om de relatie die er bestaat tussen Dolores en elke man, een relatie die echter nooit fysiek wordt in het beeldmateriaal.