Picture this: Marie Cloquet

In haar werk toont Marie Cloquet een grote fascinatie voor zonderlinge structuren, gevormd door mens en/of natuur. Één van haar eerste artistieke projecten bestond uit een fotoreeks van hutten en schuilstructuren die opduiken in het landschap (2000—2001). Sindsdien bouwde ze onder meer een aantal grote installaties die een schuilstructuur verbeelden, gebruik makend van allerlei recuperatiemateriaal. Ze zijn een metafoor voor de chaos van het leven en de humane nood aan een beschermende structuur, om zich te kunnen afzonderen van de drukte rondom zich.

Meer recent maakt Marie Cloquet grote arbeidsintensieve collages die een fictief landschap vormen, gebruik makend van afdrukken van zelf gemaakte foto’s die worden bijgewerkt met aquarelverf. Een aantal reizen naar Nouadhibou in het Afrikaanse Mauritanië liggen aan de oorsprong van de twee werken die Marie Cloquet nu toont in Museum Dhondt-Dhaenens. De kustlijn van Nouadhibou is een immens schepenkerkhof door de meer dan driehonderd scheepswrakken die er langzaamaan wegroesten. Van het schip blijft soms enkel nog maar het geraamte over. Enkele van de wrakken liggen aangemeerd op het strand, anderen dobberen nog in volle zee. De plek fascineert Marie Cloquet door de chaos en de verre staat van ‘ontbinding’ van de meeste schepen, waardoor het landschap er veel weg heeft van een apocalyptisch visioen. Net als voorheen met de hutten en schuilstructuren gaat Marie Cloquet in het landschap van Nouadhibou op zoek naar de sculpturale kwaliteiten die, deels toevallig, ontstaan in het spanningsveld tussen chaos en structuur.

Door de wijze waarop ze een landschap creëert in haar collages, is het als toeschouwer moeilijk om vat te krijgen op de opbouw van het geheel. Wat in een eerste oogopslag lijkt op een uniform landschap, wordt bij nader inzicht een complexe landschappelijke compositie waar je je al kijkend in schijnt te verliezen. Door de schaalvervormingen en de verschillende perspectieflijnen worden het namelijk visueel desoriënterende ervaringen, die telkens anders functioneren naargelang de afstand die je neemt ten opzichte van het werk. De collages worden zo een uitdaging tot een mentaal avontuur, waarbij het schijnbaar escapistisch karakter van de landschappen belaagd wordt door maatschappelijk actuele thema’s zoals vervuiling en armoede.