Peter Buggenhout
The blind leading the blind

Peter Buggenhout stelt vormloze sculpturen samen met organisch materiaal. Hij gaat aan het werk met dingen die het leven produceerde, maar weer heeft afgestoten, zoals hout, stof, haren en dierlijke ingewanden. We spreken hier van ‘puin’, letterlijk, maar ook gevoelsmatig, waarbij puin iets ‘verdrietbrengend’ is. Het is de restant van ideeën en goederen die niet meer dienstig zijn. Peter Buggenhout ziet het als een taak van de kunstenaar om dat puin te regenereren tot hanteerbare en misschien wel hoopgevende materie. Hij toont dingen die we liever niet zien of die de cultuur ons geleerd heeft niet te willen zien. Hij gelooft dat weerzin een rol speelt in de esthetische ervaring en doet een spel ontstaan van aantrekken en afstoten, herkennen en vervreemden.

Met de vaak terugkomende titel The blind leading the blind verwijst Buggenhout naar het gelijknamige schilderij van Pieter Breughel de Oudere van 1568, waarin een blinde andere blinden leidt. Ze weten niet waarvan ze komen of waarheen ze gaan. Ze zullen misschien struikelen, achterblijven of zelfs in een put vallen. Peter Buggenhout ziet in dit werk zijn visie op de wereld en hoe we over de wereld kunnen denken als iets onvoorspelbaars. Het is net dat wat zijn werken ook belichamen: de twijfel die de toeschouwer ervaart bij het bekijken van zijn stofinstallaties. De beeldhouwkunstige traditie die Peter Buggenhout zo voortzet is alles behalve een zoektocht naar het sublieme in canonieke regels.

De beleving speelt een erg grote rol bij Peter Buggenhout, waardoor hij steeds zoekt naar een manier om zijn sculpturen optimaal te laten werken binnen een bepaalde ruimte. Hij stelt het ten dienste van de sculpturen door een aantal architecturale aanpassingen. Voor deze tentoonstelling worden de vier sculpturen op glazen platen gepresenteerd in een strak patroon en hebben de muren dezelfde kleur gekregen als de schijn die de glazen tafelbladen afgeven doordat ze aan de onderkant wit geschilderd zijn. De afstandelijke kilte waarin de sculpturen functioneren, creëert een contrastrijke spanning. In die omgeving leiden de beelden hun eigen leven en brengen een eigen beleving teweeg.