Panamarenko

Panamarenko kan beschouwd worden als een van de belangrijkste Belgische kunstenaars van de tweede helft van de 20ste eeuw. Uitermate bedreven in wiskunde, fysica en technologie ontwierp hij allerlei mechanische voorwerpen en tuigen die hem in staat konden stellen zich op onconventionele manieren door het landschap te verplaatsen. De fascinerende reeks helikopters, vliegende rugzakken, zeppelins, vliegtuigen en vliegende schotels, onderzeeboten, wandelend gevogelte en andere vreemde constructies houden het midden tussen utopie en functionaliteit. Elk stuk fabriceerde hij eigenhandig op basis van berekeningen, technische tekeningen en vanuit een proces van ‘trial and error’. De sculpturale assemblages bieden een poëtisch antwoord op de moderne, haastig evoluerende technologie die onze zelfkennis en existentieel zelfbewustzijn steeds nadrukkelijker in de weg staat.

Het was de Antwerpse Wide White Space Gallery die in 1966 Panamarenko’s eerste solotentoonstelling organiseerde, wat meteen een groot succes was. In die periode focuste zijn praktijk zich vooral op happenings, en zodoende kwam hij in contact met Joseph Beuys die met hem in 1968 de tentoonstelling Das Flugzeug maakte in de Academie van Düsseldorf, het toenmalig kloppend hart van de Europese avant-garde. In 1969 werd Panamarenko door Harald Szeemann uitgenodigd om een bijdrage te leveren voor zijn legendarische tentoonstelling When Attitudes Become Form in de Kunsthalle Bern. Later in datzelfde jaar hernam Johannes Cladders het project Das Flugzeug in Mönchengladbach, en stond Panamarenko aan de wieg van A379089, het befaamde experimentele kunstinstituut in Antwerpen, samen met mensen als Kasper König, Hubert Peeters, Isi Fiszman, Jef Cornelis, Anny De Decker, Bernd Lohaus en Marcel Broodthaers.