Stadtbild P2 (174-2), 1968

Gerhard Richter is een van de belangrijkste vandaag nog levende en werkende kunstenaars. Al sinds de jaren 1950 herinterpreteert en herschrijft hij de gangbare opvattingen over schilderkunst door de conventies, zoals de relatie tussen schilderkunst en fotografie, te bevragen. Dit is ook duidelijk in zijn reeks Stadtbilder, die hij eind jaren 1960 produceerde. Deze werken zijn geïnspireerd op luchtfoto's en architectuurmodellen uit WO II en thematiseren de inherente verbanden tussen beeldvormingstechnologieën en oorlog.

Bij het overbrengen van de bronafbeeldingen naar schilderijen laat de kunstenaar het perspectief ongewijzigd en beperkt hij zich hier tot grijstinten. Richter vermijdt herkenbare gebouwen die het gebied identificeerbaar zouden maken. De stadsgezichten vertonen vaak losse, brede penseelstreken met een ‘impasto’ applicatie van de verf – terwijl andere delen van het doek onbeschilderd worden gelaten. Ook die elementen rekken de gangbare begrippen van abstractie en representatie op.