Josh Smith & Sophie von Hellermann
Deze duo-tentoonstelling functioneert als intens dialoog tussen het werk van twee kunstenaars behorend tot dezelfde generatie: Sophie von Hellermann en Josh Smith. Tegelijk heeft de tentoonstelling ook een retrospectief karakter aangezien het een overzicht biedt van de schilderkunstige activiteiten die beide kunstenaars de laatste vijf jaar ontwikkelden. Allebei benaderen schilderkunst als een permanent creatief proces: elk werk is een fysiek fragment dat hun schilderkunstig denken vertegenwoordigt, veeleer dan dat het telkens de ambitie koestert om als ‘meesterwerk’ erkend te worden. Hun werk schept zo, elk op een eigen manier, een mentale opening naar nieuwe picturale mogelijkheden. Ondanks de gemeenschappelijke manier waarmee ze door hun werkproces een grote vrijheid en energie creëren, is het schilderkunstige resultaat bij beide kunstenaars radicaal verschillend. Dit tentoonstellingsproject ontwikkelt zich dan ook als een subjectief onderzoek naar fundamentele benaderingswijzen van schilderkunst.
Sophie von Hellermann maakt zowel grote als kleinere composities waarin ze een beeldtaal ontwikkelt die sprookjesachtig en fantasierijk is. Elke compositie wordt een dynamisch spektakel van motieven, lijnen en kleuren, waarbij de scheidingslijnen tussen realiteit en fantasie, tussen het persoonlijke verhaal en het collectieve verleden en tussen de abstractie en de figuratie volledig worden opgeheven. Ze gebruikt de kunstgeschiedenis en de verworven vrijheden binnen de schilderkunst om een schilderkunstig spel te spelen die ons als toeschouwer meevoeren in een zonderlinge wereld. Door de thematiek, maar evengoed ook de zeer vlotte penseeltoets, de zwierige lijnvoering en het gebruik van een bijzonder kleurenpalet, maakt Sophie von Hellermann schilderijen die bijzonder bekoorlijk en dromerig ogen. Elk werk is de getuige van haar bijzondere emotionele sensibiliteit en tegelijk ook een kristallisatiepunt van haar niet-aflatende schilderspraktijk.
Josh Smith schrijft zich in in een schilderkunsttraditie die uitgeput scheen te zijn, maar die hij transformeert tot een vrij repertorium van vormen. Met zijn expliciete referenties naar de geschiedenis van de schilderkunst, zijn ‘expressieve’ stijl, het gebruik van de signatuur en de afwezigheid van een onderwerp, kan het werk misschien als niet-actueel beschouwd worden. Josh Smith weigert echter typische strategieën van de actuele kunst te gebruiken om zijn hedendaagsheid te bewijzen. Net als de kunstenaars waar hij naar verwijst – E.L. Kirchner, Pablo Picasso, Keith Haring of Cristopher Wool – gebruikt Josh Smith de schilderkunst niet om iets te illustreren, maar kiest resoluut om te denken in schilderkunst, wat zich ook uitdrukt in een grote productie. Elk schilderij is eveneens een herneming en voortzetting van het vorige, waardoor het idee van reeksen ontstaat. Kwaliteitscriteria en stijlkenmerken, waarmee schilderkunst normaal gezien beoordeeld wordt, hebben zo geen vat op het werk van Josh Smith.
