Santiago Sierra
Verwijdering van de glazen ramen van een museum

“A team of glaziers will be hired by the museum to dismantle and remove the whole of the existing glass windows in the museum’s exhibition area, internally and externally. The rest of the areas, like the office and storage rooms will be respected. Nonetheless, we consider not only necessary but a part of this project, to reinforce security measures in those areas of the museum with the required intensity and procedure. The removal of these glass windows will entail the entry of organic and human material which shall not be retreated. The space shall last at least one week in these unprotected conditions by the date of the inauguration. The glass parts will be kept in a storage room away from the public’s sight, as well as any material or furniture that might be removed or deteriorated.”
— Santiago Sierra

Santiago Sierra’s werk draait vaak om uitwisseling, transactie en onderhandeling. Elke actie, installatie of performance gaat gepaard met belangrijke, maar voor het publiek onzichtbare, onderhandelingen en processen die integraal zijn voor het eindresultaat. Zijn werken hebben ook directe gevolgen voor degenen die betrokken zijn, zoals galerij-eigenaren en museumwerknemers.

Voor Museum Dhondt-Dhaenens stelde Sierra een project voor getiteld Verwijdering van de glazen ramen van een museum. Dit project vereiste dat het museum alle glazen ramen in de tentoonstellingsruimte, zowel intern als extern, verwijderde, terwijl de kantoor- en opslagruimtes intact bleven. De veiligheidsmaatregelen moesten waar nodig worden versterkt.

De uitvoering van dit project vergde uitgebreide en uitdagende onderhandelingen voor de museumdirectie en het personeel. Het verwijderen van de glazen ramen was complex en had implicaties voor veiligheid, conservering en de operationele gang van zaken. Het museum moest alternatieve huisvesting voor de collectie regelen, wat verdere onderhandelingen met andere musea en transportbedrijven vereiste. De fysieke verwijdering van de ramen in de herfst leidde tot gedeeltelijke renovatie van het gebouw en discussies over een mogelijke uitbreiding van het museum.

Ondanks deze uitdagingen besloot het museum door te gaan met de installatie vanwege Sierra’s reputatie voor het uitlokken van kritische reflectie en zijn bereidheid om risico’s te nemen. Deze installatie sloot aan bij de benadering van MDD om kritisch naar het museum als instituut te kijken, door de permanente collectie te combineren met tijdelijke tentoonstellingen en de interactie tussen binnen- en buitenruimtes te verkennen. Sierra’s interventie, hoewel controversieel, bood een krachtig commentaar op de minimalistische architectuur van het museum en nodigde uit tot reflectie over de rol en aard van musea. Een onverwacht resultaat was de esthetische en poëtische kwaliteit van de onbeschermde museumruimte.